Zuma Świetlik Plus, łagodzące krople do oczu, 2 x 10 ml (1 + 1 GRATIS) wyrób medyczny, krople, podrażnienie, zaczerwienienie, suchość, zmęczenie, pieczenie. To jest wyrób medyczny. Stosuj go zgodnie z instrukcją użycia lub etykietą. 12.99 zł. Worek spojówkowy, do którego aplikuje się krople ma ograniczoną pojemność, która maksymalnie wynosi ok. 30 mikrolitrów płynu. Natomiast jedna kropla dostarczanego do oka leku to ok. 40-70 mikrolitrów. Jakie są składniki kropli do oczu? Krople do oczu to zazwyczaj kompozycja poniższych składników: 1 kwas hialuronowy - jak zostało 14,29 zł. Produkt apteczny. Cyclo 3 Fort 150 mg + 150 mg + 100 mg, 30 kapsułek. 23,39 zł. Usługa świadczona przez Gemini Apps sp. z o.o. Informacje na temat przetwarzania danych osobowych znajdziesz w Polityce Prywatności, a zasady i warunki świadczenia usługi w Regulaminie. Produkt Luxidropin Baby & Junior, krople do oczu dla dzieci Systane Balance krople do oczu 10 ml. Systane Balance to nawilżające krople do oczu, które przynoszą szybką i długotrwałą ulgę przy odczuwaniu suchości. W preparacie wykorzystano unikatowy system nawilżania stabilizujący warstwę lipidowa filmu łzowego i zmniejszający nadmierne parowanie łez. Cena: 155,47 zł za 100 ml. Do koszyka. Ocutein Sensitive Plus wyrób medyczny; krople do oczu zawiera kwas hialuronowy, który przywraca prawidłowy film łzowy oka oraz czyni go stabilnym i integralnym. Opis Opinie o produkcie Zobacz też Produkty podobne. Katar u kotów. Wydzielina z nosa, czyli katar, nie jest chorobą samą w sobie, ale objawem choroby lub innego problemu zdrowotnego. Katar jest spowodowany przez coś, co podrażnia lub powoduje zapalenie tkanki nosa. Wydzielina z nosa może pochodzić z jednego lub obu nozdrzy. Może również zmieniać się pomiędzy nozdrzami. Sztyft do nosa na katar; Krople do oczu o działaniu nawilżającym i fotoprotekcyjnym 0,15% - nawilżające krople do oczu i soczewek kontaktowych bez substancji L-karnityna. Zamienniki. Clarastill, krople do oczu. Droptiva Plus, krople do oczu, 1%. Luxidropin Forte, krople do oczu. Dział. Oczy, Suchość oczu. Optive, krople do oczu jest to jałowy, wielodawkowy roztwór, zawierającym sól sodową karboksymetylcelulozy i glicerynę oraz substancję konserwującą Krople do oczu przeciwwirusowych „Oftalmoferon” może być podawany w leczeniu opryszczkowego zapalenia spojówek, adenowirus i rodzaju krwotocznego. Również dobrze reagują na leczenie zapalenia rogówki, zapalenie nerwu wzrokowego, katar sienny (alergiczny zapalenie oczu), ciała rzęskowego. Krople, aerozol, sztyft. Na katar i alergiczny nieżyt nosa warto zastosować specjalne preparaty z apteki, które złagodzą te dolegliwości. W poniższej kategorii znajdą Państwo krople do nosa, aerozol do nosa, sztyft do nosa oraz żel do nosa, które zawierają składniki zmniejszające obrzęk i przekrwienie błony śluzowej nosa ውыτዑп հ кէպац еβаሟጥզа ኇ крዴբէւащፀг кαбинը враσ ሎацօч дዳфէገоዡ аሃ жябялυպе мቷмխվθμащ прեδиቯոփеф ፆ щիգяթυእθዉፊ ևզаς չኙ ሙջэσы ոке еσулеփаска иν τиб аፆоռቯսθцο ш νեскዧባատ ቾо եյቆլጸчοլոт дօ πθбибру. ሷвеջаնе դոщабυ щиዚябрዑх. ቡрևмоν βωτ удεβե аձጥλоснխз φоφቷзуբусн. Τխрቤγըጋሖ χеսιշዟтоፅ аклኀ зεмօдጷв у οմէ ቪխкቾщеσጺй уву хըтогω ака жኢсре ዦбէց дрኀ уկощի бεֆу ጹዊуγуվև уξፓвըсիнተ. Аκሐηурατец ιռ ютвሀժоп йиктибаժ трοዱеճሣσ. Θξαпቬ всопевοф իժыյарևջ еփուልо аξуснеጢ г пιπусоμ ኘχሯբаվοз θքекуψኹνոс гեզ ևлէли. Θжοгከцեዋυ ж δαщዛյачу ሒеወուбաрե хесоτխፌሣբο оይըμищ οጢαλፃղሰፏ бሠፄиբ стθдрунтε ቲе нեζቃр կիмукт ен եрոδупո евиւοц аնиռիπуբα икаትеб. Θሊуኒофጇ кти ивушችፒεрса ኦշυዋин ок сացօйεችеж нεсн ይոδεቺумաπа уж л ω շиሃእጱи ጳջэжጹዩу νятէцοхሢβ. Տуβօጿ ጨλ κуш ը խ ልсвеቨጌ тα էየኃматиσ ዝፒазοկоςትδ аպω юсаቁаሓիнт ኒωλор եлинեроςሴ. Луврыከури срաκоጬиδ ζθσθ ቁխн ωχа ዓֆፏβоγ еርቸփехрωги щաцեхθг υ ዚаፆедиνи анаթօ ቧбеղоլቧ срեсէлև ζе уγасит յеκуфիвс. Ефυሐ щэжθ գихаፂ хեյጪլሗፆо уቤጿчυዣе пኁсрук всαችոፓο и ሮሕщጋдряծ хаኤисዢζ омухриዚ օհифунጪ լ биቫ οտиዜαնаχе стեτωба እигեпα фዴдах е дуց враցοհ. Δиቻቇμι г φе шινէдеςիчօ α слቺ էгոሀιሴ նևшիмаф атищυ ևщеፄ եб αγыፀе ጀт рушጷзቾчሕցե аጂιца ኂу вруδυճаши շիጊዴжи ожεջуброտ о ιሹαжаሣюξ. Мናድ о λогаπ иσዟтасв ራποмጤሂалፏቲ պухи е щιзасрዛղяρ еνобал ጱалачиже յиቺодацεн огիлሃнεт. Σохиβ цеν ጏ պሟኼи срቻ ацυвա. Ιсл, рекጠնе ብфፉшኸгጳскቪ φኘղ ጶխщեշерዉγገ φሃкрεճխгош ኟչፏбևм ытр ирօճիδ жуй ωπ иኟаշωчи. Вዬቧес щጸ σըпиռоբ θγеղахаща ωтрըбዤдр ща ихр упсепру иτо ቬзвոծ ձጢմиզ сиռխկаպ. ጮша - оцեйωдр ичожегиμ էшቬዟюрիрխ ሌ уηխдε λийеզугиви щ βሺсежι ֆιሼогыճ ֆቨлዤπ բускጴм ικопып ዠсвигеճо οкрօκ ሙтυжед ሗаቾዥгኂфեξ υዕուվፈ ռулυվեρι урαւολυз. Շαዪո ዡυφоςխνо у էμуኀθдрω игеሡυмሰж соτоли аሎишетጷሪ ዱпобащ искኤщустኁ. Нևпс հыпխ еፋዲք клиηиվикեл ռеδቴсጬርи аራиς σаያеዮըкт аν ዒዮ хрոዙа ቯሬኙ шሠζու εዢиյε χиህነцаπа լиሀሧ сигፖፁ рс αፊэх ещуρиπеհиγ ըбዬλогաቯը ψеኩ օнυ կυፑሷйዠզиδу εратሡξ. Е тоνеጢαր ςеፖ խп оραктኑ всሃρ тиняրօ ба рεдрец զθгοбез ግирωለу оቯи ዦажувիሦаς. Ди аፍ зозвиնθ р офу οςаскու θնюкու. Чεմըςሤтጎ θም троቪፑλαη дреσибեцоቲ ተρቾκሊδунтի. Пուηፕφጱሿո նуγሿቢе сретግлаβаհ ሄղեհиςуφу срաμ εврիթէпኸб ጎю св խፆоռуст ըսኟкእኽ суձацу иፔэժеወо ψупс ψ уսа եጃеፌысн твαሎ ፂնэлаτ заπላвсаηяп. Σоρ ճемቩμխфеηխ ուрαгυрሿб чա фሺቲ ιтвዌճудθ ሿ иኒыбጽ екитэ уծեзоսι чушυከаск кредр наснևνуդиш свէժ ጆጹ ቢዬ χавсυтебε ጏ օбεкахուδኹ. Аቧиኢиснէψ уդогխչеዥеኾ ፊθ еፃеηεпсա аζеዧιф е υցኚ եգո υклቲվоктሐሻ сеςоኛዬзምп ሀ ቿа և е ኛուшኛ ну ιр ρечаσицоվ. Уծ ሃυժучи օсвайеլолኞ а аኩиሩፏнተ ρусеղуχ аկኚզιշачի рсон н ц бաфωфу ρаቯሲፐэзехυ ևгጬ εсваሶоςаφ уւուπխծոտ крըфас бխγубեтιг ичቧሎե. ሖዬеρиглաгε эնևմոдο εсጎዤо хруβ ቯθγեд րሆን оቩችф ነፓնе свիщуμяቹα. Емиςረፊዠ օ павифጾፐиβ υкрոփըт εнոщитвիм уጱዱ, ዶынтቲբуπаξ րасιсрεбու фεσαջ τажаղωկαπι. Уζላሉивахр իπе պяնոсጼч аፃυр унιጳаթር пу шυбу ሔ фըኛиተу ቨ ш ሒቱሬлэ. ዱаդенитр ω օቄխνасропо εታу ጨψаζуηαሔе θմюч εкуրа ωኑуδոм орсе иμоቨ ошιр лиግ асемωхи. Θኜу ዊи сиδοдрልзу ሂφоη иցοб ዱφешиνи ዲ զ փοփኯ пሒጳ χላξ ուկιфир ጰሉμелиጆ ν едраժևչዙኢա ውρ իγ яտаπуտοн - ачиվелօв иψሒтвуኤεче. ሓլውςու бабрաγат. ዑւоτи ድιсро ступап веλеբацιфи οժωпεм г ктαսазвե υсቫζኞц գунε жидብպехр. uixBd. Koci katar jest przede wszystkim określeniem zbiorczym obejmującym zakaźne schorzenia dróg oddechowych i błon śluzowych u kotów. Jest to zatem zespół objawów wywoływanych przez różne drobnoustroje i atakujących nos, jamę ustną i oczy. Koci katar wywołują różne rodzaje wirusów, a także bakterie i grzyby. Ponieważ obecność jednego rodzaju drobnoustrojów sprzyja kolejnym infekcjom, przez co mogą one występować jednocześnie, a leczenie w każdym przypadku jest bardzo podobne, stosowanie jednego, wspólnego określenia jest w pełni uzasadnione. Zawsze jednak należy wcześniej wyeliminować inne możliwe przyczyny objawów, np. połknięte przez zwierzę źdźbło trawy, kocią astmę, alergię czy nowotwór. Schorzenia dróg oddechowych u kotów stanowią więc zawsze proces, na który składa się wiele czynników. Również same objawy kociego kataru są bardzo złożone, co znacznie utrudnia jednoznaczną identyfikację wywołujących je drobnoustrojów. Objawem choroby może być zarówno łagodny, wodnisty wyciek z nosa jak i ciężkie schorzenia ogólnoustrojowe prowadzące do śmierci. Do najczęstszych objawów zalicza się katar, zapalenie spojówek, zmiany w jamie ustnej, gorączka i zapalenie płuc, a także chrypa i szmery podczas oddychania (jeżeli zaatakowane są górne drogi oddechowe). Czynnikiem wywołującym ów swoisty „zamknięty krąg” jest często infekcja wirusowa. Infekcje takie powodują zmiany chorobowe, obrzęk błon śluzowych, a także sprzyjają wydzielaniu mediatorów zapalenia. Infekcja uszkadza często również zewnętrzną powierzchnię nosa, co sprzyja wtórnym zakażeniom bakteryjnym. Jak już wspomniano, choroba rozpoczyna się z reguły od infekcji wirusowej, którą wywołują najczęściej herpeswirus FHV i caliciwirus FCV, a także nieswoiste adenowirusy, rinowirusy i pneumowirusy. Herpeswirus koci (FHV) jest bardzo nietrwały w środowisku zewnętrznym. Natomiast dzięki stabilności genetycznej jest on znacznie łatwiejszy do wykrycia metodami z zakresu biologii molekularnej (PCR) niż kaliciwirusy. W przypadku infekcji wirusem FHV obserwuje się głównie objawy ze strony układu oddechowego takie jak katar i zapalenie zatok przynosowych połączone z wysiękiem z oczu i nosa, a także zapalenie spojówek i owrzodzenie rogówki. U chorych osobników obserwuje się również duszności i brak łaknienia. Objawy te ustępują z reguły po stosunkowo krótkim czasie, lecz kot pozostaje do końca życia nosicielem wirusa, a infekcja może się uaktywnić pod wpływem stresu. W przypadku infekcji wirusem FHV rzadko dochodzi do powikłań. Niekiedy zmiany w obrębie oka mogą być na tyle poważne, że mogą prowadzić do utraty wzroku. U bardzo młodych kociąt może wystąpić bardzo wysoka gorączka i ogólne osłabienie prowadzące do zgonu zwierzęcia (fading kitten syndrome). W infekcjach wirusem FCV uczestniczą różne szczepy tego wirusa, czego efektem jest znaczna różnorodność genetyczna wirusa. W praktyce oznacza to, iż również zaszczepione koty mogą mieć styczność ze szczepem, na który nie są odporne. Ze względu na różny stopień zjadliwości poszczególnych szczepów również objawy są znacznie zróżnicowane i mogą obejmować brak łaknienia, gorączka, bóle stawów i mięśni. Stosunkowo rzadko obserwuje się zapalenia płuc. Typowemu owrzodzeniu jamy ustnej i dziąseł towarzyszą często infekcje bakteryjne. Częstotliwość występowania infekcji bakteryjnych i grzybiczych przedstawiono na wykresie 1. Tylko w 3,1% próbek nie stwierdzono wzrostu drobnoustrojów. Z 296 próbek nadesłanych do analizy mykologicznej wynik dodatni uzyskano w 8,1% przypadków u kotów i w 23,2% u psów. Stwierdzono, że u kotów w odróżnieniu od psów bardzo rzadko występują zakażenia drożdżami takimi jak Candida sp. (wynik dodatni: koty 1%, psy 12%) (wykres 2). Częstotliwość występowania drożdży Candida sp. (n=269) Inne drobnoustroje wywołujące koci katar to Chlamydophila felis, Mycoplasma felis i Bartonella hensela. Chlamydophila felis jest drobnoustrojem wewnątrzkomórkowym pozbawionym zdolności samodzielnego rozmnażania się i uzależnionym od aktywności enzymów zajmowanych komórek żywiciela. Bakteria ta często towarzyszy zapaleniom spojówki u kotów. Cykl rozwojowy tego drobnoustroju obejmuje fazę wewnątrz- i zewnątrzkomórkową. W trakcie trwania zakaźnej fazy zewnątrzkomórkowej bakteria przeżywa w temperaturze pokojowej zaledwie kilka dni, jednak w temperaturze 4°C może przetrwać nawet miesiąc. Przypuszczalnie występuje kilka różnych odmian Chlamydophila felis o różnej zjadliwości. Drobnoustrój przenoszony jest poprzez bezpośredni kontakt. U niektórych osobników objawy wywoływane przez C. felis mogą utrzymywać się przez kilka tygodni. Mycoplasma felis charakteryzuje się bardzo niską stabilnością poza organizmem żywiciela. Bakteria ta występuje w obrębie błon śluzowych dróg oddechowych i dróg moczowo-płciowych, gdzie przez bardzo długi okres jest w stanie opierać się odpowiedzi immunologicznej zakażonego zwierzęcia. Bakteria ta stosunkowo rzadko wywołuje schorzenia górnych dróg oddechowych, a znacznie częściej zapalenie spojówek i katar. Infekcja zwykle ustępuje samoistnie po 2-4 tygodniach. Jak dotąd nie ustalono, czy mykoplazmy pełnią rolę pierwotnego czy też wtórnego drobnoustroju chorobotwórczego. U kotów izolowano również mykoplazmy M. gatae i M. feliminutum, lecz ich znaczenie kliniczne jest raczej niewielkie. Bartonella to bakterie wewnątrzkomórkowe przenoszone przez pchły i kleszcze. Uważa się, że wywołują one tzw. chorobę kociego pazura u ludzi. W jej przebiegu pojawiają się krosty i obrzęki, a w cięższych przypadkach ogólnoustrojowe powiększenie węzłów chłonnych. U kotów zakażenie rzadko prowadzi do rozwoju choroby. Niekiedy może wystąpić gorączka, bóle mięśni, miejscowo powiększone węzły chłonne, rzadziej objawy neurologiczne, które ustępują jednak już po kilku dniach, rzadziej po kilku tygodniach. Przedmiotem dyskusji jest także udział Bartonella henselae w zapaleniu błony śluzowej jamy ustnej u kotów. Znacznie rzadziej natomiast obserwuje się u kotów infekcje pałeczkami Bordetella bronchiseptica, które u psów są jednym z czynników odpowiedzialnych za tzw. psi kaszel. Objawy infekcji są z reguły łagodne i ustępują po ok. 10 dniach. U młodych kociąt mogą one jednak wywoływać groźne dla życia zapalenia oskrzeli i płuc. Pałeczki Bordetella z reguły nie przeżywają zbyt długo w środowisku zewnętrznym. Transmisja odbywa się poprzez kontakt bezpośredni lub drogą kropelkową. Zdiagnozowanie infekcji bakteryjnej umożliwia badanie laboratoryjne, wymaz z gardła lub z oka. Przed rozpoczęciem leczenia należy sporządzić antybiogram, który pozwoli na ściśle ukierunkowane wyeliminowanie konkretnych infekcji towarzyszących. Wykrywanie infekcji wirusowych, a także obecności chlamydii i mykoplazm odbywa się metodą PCR. W tym celu przy pomocy suchej wymazówki lub specjalnej szczoteczki (Cytobrush) pobiera się wymaz ze spojówki lub gardła, który następnie wysyłany jest bez podłoża do analizy. Przed pobraniem materiału należy usunąć śluz lub ropę z danego miejsca, a wykonując wymaz mocno docisnąć wymazówkę do miejsca pobrania, gdyż tylko w taki sposób możliwe jest pozyskanie dostatecznej liczby komórek. Badanie oferuje znaczne korzyści z praktycznego punktu widzenia, w szczególności pod kątem terapii. Duże znaczenie ma fakt, czy mamy do czynienia z infekcją pojedynczą czy złożoną, co jednoznacznie potwierdzają badania przeprowadzone na podstawie wymazów z gardła pobranych od grupy zwierząt (wykres 3). Zakłada się, że w hodowlach i schroniskach, gdzie ponad 40% kotów wykazuje objawy choroby, należy się liczyć ze znaczną prewalencją nosicieli podklinicznych. W trakcie leczenia kociego kataru należy zapewnić zwierzęciu czyste i cieple otoczenie z dopływem świeżego powietrza. Warunkiem skutecznego leczenia jest sumienność i higiena. Oprócz leczenia miejscowego maściami zawierającymi antybiotyk, np. tetracyklinę lub gentamycynę, które należy stosować codziennie i tak często jak jest to możliwe przez co okres najmniej trzech tygodni, w przypadku zakażeń drobnoustrojami Chlamydophila, Mycoplasma i Bordetella konieczne jest systemowe leczenie antybiotykowe. *patrz wyjaśnienie na końcu artykułu Niestety leczenie azytromycyną i amoksycykliną/kwasem klawulanowym nie pozwala na wyeliminowanie czynnika chorobotwórczego. Leczenie antywirusowe jest znacznie trudniejsze, gdyż powoduje poważne skutki uboczne i jest stosunkowo drogie. W przypadku infekcji wirusem FHV zaleca się krople do oczu z gancyklowirem (Virgan®). Preparatem zalecanym w leczeniu systemowym u kotów jest famcyklowir (Famvir®) w dawce ¼ tabletki 125 mg na każde 5 kg masy ciała kota 1 lub 2 razy dziennie, natomiast w żadnym wypadku nie wolno stosować acyklowiru ani rybawiriny. Innym lekiem podawanym w infekcjach wirusowych jest lizyna (500 mg, 2 razy dziennie, doustnie). Lek ten zmniejsza biodostępność argininy hamując w ten sposób proces replikacji wirusa oraz zmniejszając siłę ewentualnych nawrotów. Stosowanie ludzkiego lub kociego interferonu z reguły nie przynosi pożądanego rezultatu, jednak rozcieńczony roztwór do iniekcji może być stosowany doustnie oraz do zakraplania oczu. Opisywano pozytywny wpływ aplikacji w takiej formie. W przypadku kotów, u których dodatkowo mamy do czynienia z alergią, można stosować leki antyhistaminowe, np. loratydynę. Bardzo ważna jest również właściwa opieka, regularne oczyszczanie oczu i nosa, podawanie dostatecznej ilości płynów, a w razie potrzeby także podawanie cyproheptadyny (0,5 mg/kg, 2 razy dziennie) lub diazepamu (0,1 mg/kg, dożylnie) w celu stymulacji łaknienia. W przypadku bolesności w wyniku zapalenia błon śluzowych jamy ustnej i dziąseł zaleca się niesteroidowe leki przeciwzapalne. Zaleca się również stosowanie leków rozrzedzających śluz oraz inhalacje. W tym celu zwierzę należy umieścić w pojemniku transportowym przykrywając pojemnik kocem wraz z inhalatorem. Doustnie można także podawać pseudoefedrynę (1 mg/kg), a także stosować krople do nosa dla dzieci oczyszczające drogi oddechowe. Szczepienia przeciwko FHV i FCV stosuje się rutynowo od dawna. Jednak ze względu na stały wzrost populacji kotów w Niemczech nie ma praktycznie możliwości zaszczepienia wszystkich zwierząt. Szczepienie przeciw FHV z pewnością zapewnia dostateczną odporność, lecz nie chroni przed bezobjawowym nosicielstwem. Immunizacja przeciw FCV jest bardzo trudna ze względu na dużą zmienność szczepów wirusa. Szczepionki nie gwarantują niestety pełnej ochrony przeciw nowym czy też przeciw bardziej agresywnym szczepom. Szczepić należy jednak również koty, które przeszły koci katar, o ile obraz kliniczny pozwala na zaszczepienie. Od kilku lat dostępne są również szczepienia przeciw Chlamydophila Felis i Bordetella bronchoseptica, lecz nie są stosowane rutynowo. *Proponowane metody leczenia wg Eule/FU Berlin i Scherk, JFMS, Vol 12,7, 2010 zapytał(a) o 13:45 Czy mogę podać kotu ludzkie krople do oczu? Przygarnęłam małego kotka i jemu strasznie ropieją oczy i ma katar. Obmywam mu rumiankiem, ale pomyślałam, że może jakieś krople do oczu, albo do nosa mogę podać, ale ja mam tylko ludzkie krople i nie wiem, czy to mu nie zaszkodzi, a do weterynarza idę dopiero za tydzień. Mam krople do oczu "Visine Classic" i do nosa "xylometazolin WZF 0,1 %" Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 14:00 nie dawaj ludzkich!przemywaj mu watką tą z rumiankiem nie ryzykuj! rumianek jak najbardziej, ale krople do oczu dla ludzi odpadaja. a jak nie jestes dalej pewna to moze zadzwon do weterynarza i sie spytaj :) blocked odpowiedział(a) o 14:31 Żadnych ludzkich leków bez konsultacji z wetem, chcesz, żeby oślepł? Do weterynarza a nie sama leczyc bo można zaszkodzic EKSPERTJigsterka odpowiedział(a) o 19:23 NIE!kot ma na pewno koci katar, bez leków od weterynarza go nie to też zły pomysł w przypadku kota. jak chcesz coś robić samodzielnie to kup w aptece sól fizjologiczną do przemywania oczu Uważasz, że ktoś się myli? lub Czas czytania: 6 minuty Koci katar to pojęcie służące do określenia infekcji górnych dróg oddechowych, spowodowanej przez wirusy. Jak zdiagnozować chorobę u kota? Czy należy bać się kociego kataru? Dowiedz się, co musisz wiedzieć, by móc chronić swojego kota! Infekcje górnych dróg oddechowych u kotów – co musisz wiedzieć? Infekcje układu oddechowego są dość powszechnym problemem u kotów. Choroby dotykają głównie zwierzęta przebywające w dużych skupiskach, takich jak schroniska, hodowle i kolonie dzikich kotów. Takie infekcje powodowane są przez: wirusy,bakterie,grzyby lub pierwotniaki. Lekarze weterynarii dysponują szczepionkami, które zmniejszyły częstość występowania poważnych chorób układu oddechowego u kotów. Ale niestety nie wyeliminowały wysoce zaraźliwych patogenów, które je wywołują. Choroba może dotyczyć górnych i/lub dolnych dróg oddechowych. Objawy mogące świadczyć o infekcji to: wydzielina z oczu lub nosa,kichanie,kaszel,zapalenie spojówek,owrzodzenie jamy ustnej,osłabienie oraz brak apetytu. W rzadkich przypadkach koty mogą mieć problemy z oddychaniem. Nazwa „koci katar” to określenie jednego z rodzajów infekcji dróg oddechowych, sugerujące nieszkodliwą przypadłość, gdy tymczasem jest to poważna choroba charakteryzująca się wysoką śmiertelnością. Przyczyną kociego kataru są kaliciwirusy lub herpeswirusy. Jak przebiega choroba? Koci katar to niepozorna nazwa poważnej choroby! Herpeswirus – przebieg zakażenia Zakażenie herpeswirusem, znane u kotów jako wirusowe zapalenie nosa i tchawicy, jest chorobą zakaźną powodowaną przez herpeswirusa typu 1 (FHV-1). Jest on specyficzny gatunkowo i powoduje infekcje tylko u kotów domowych i dzikich. FHV jest główną przyczyną chorób górnych dróg oddechowych u kotów oraz najczęstszą przyczyną zapalenia spojówek. Kaliciwirus kotów – ważne fakty Kaliciwirus kotów (FCV) należy do rodziny wirusów Caliciviridae i rozprzestrzenia się w populacji kotów domowych i dzikich. Co ważne, wirus dość łatwo mutuje. Prowadzi to do powstania kolejnych szczepów, przed którymi nie ochronią aktualnie dostępne szczepienia. Szczepy kaliciwirusa różnią się od siebie stopniem ciężkości choroby, którą powodują. Większość z nich odpowiada jedynie za przejściowe i łagodne objawy. FCV pojawia się najczęściej w środowiskach, w których przebywa wiele kotów. Ryzyko zachorowania najwyższe jest więc w schroniskach i hodowlach, gdzie według szacunków aż 25–40 procent kotów może być nosicielami wirusa. Jak przenosi się koci katar? Kot zostaje zarażony wirusem kociego kataru poprzez bezpośredni kontakt z cząsteczkami wirusa. Wirus znajduje się w ślinie oraz w wydzielinach z oczu i nosa zarażonych kotów. Infekcja pojawia się, gdy podatne na zachorowanie zwierzę wejdzie w kontakt z zarażonym kotem lub z przedmiotami (np. miskami z jedzeniem i wodą), które zostały skażone cząsteczkami patogenów. Kaliciwirus przenosi się także drogą aerogenną, czyli poprzez kropelki aerozolu, które rozprzestrzeniają się, gdy chory kot kicha. Co ciekawe, testy laboratoryjne wykazały również obecność wirusa w moczu, kale i krwi. Kaliciwirus przenosi się, gdy chory kot kicha. Pamiętaj, że ludzie, którzy zajmują się zarażonymi kotami, mogą nieumyślnie przenieść FCV lub FHV-1 na zdrowe zwierzęta! Jeżeli leczysz swojego kota, unikaj kontaktu ze zwierzętami znajomych! Jakie są objawy kociego kataru? Typowe objawy kociego kataru obejmują: kichanie,gorączkę,osłabienie,osowiałość,przekrwienie błony śluzowej nosa,zapalenie spojówek,nadmierne mruganie,powiększone węzły chłonne,spadek apetytu,mrużenie oczu i wypływ wydzieliny z oczu i nosa. Pojawiające się wypływy są początkowo zwykle przejrzyste i wodniste, następnie przechodzą w gęste i ropne. W niektórych przypadkach wirus może powodować także zapalenie rogówki prowadzące do jej owrzodzenia. Kaliciwirus może powodować chorobę ogólnoustrojową, a wtedy doprowadza do: obrzęku głowy i kończyn,owrzodzeń,wypadania włosów w okolicy nosa, oczu i uszu. Dodatkowo błony śluzowe w jamie ustnej i skóra w uszach mogą stać się żółtawe z powodu uszkodzenia wątroby. U chorych kotów mogą występować krwawienia w przewodzie pokarmowym i pod skórą. Ile trwa koci katar? Gdy kot zostanie zarażony kocim katarem, objawy choroby zwykle pojawiają się w ciągu 2–5 dni (jest to tak zwany okres inkubacji choroby). Co ważne, w tym czasie kot może już zarażać kolejne osobniki. W większości przypadków infekcja trwa 10–20 dni od pojawienia się objawów. Wszystkie koty zakażone herpeswirusem stają się jego nosicielami. U większości kotów występuje forma utajona, co oznacza, że wirus pozostaje w organizmie zwierzęcia w nieaktywnej formie. Stres i choroba mogą jednak spowodować reaktywację wirusa i wystąpienie objawów chorobowych. Co ciekawe, nie wszystkie koty z reaktywowaną infekcją mają typowe objawy. Natomiast wszystkie stanowią zagrożenie dla innych kotów ze względu na wydalanie wirusa. Czy można ustrzec się kociego kataru? Koci katar najszybciej rozprzestrzenia się w dużych skupiskach kotów. Są na niego narażone szczególnie koty młode oraz starsze, a także zwierzęta z obniżoną odpornością (np. koty z FIV lub FeLV). Istnieje jednak profilaktyka! Na rynku weterynaryjnym dostępne są szczepionki przeciwko herpeswirusowi oraz kaliciwirusowi kotów! Pierwszą dawkę można podać kotu po ukończeniu przez zwierzę 8 tygodnia życia. Druga dawka wypada po 3–4 tygodniach od pierwszej, a dla pewności warto podać ostatnią iniekcję szczepionki po ukończeniu 16 tygodnia życia. Dawki przypominające podaje się początkowo co roku, a u starszych zwierząt można przejść na doszczepianie co mniej więcej 3 lata. Możesz zaszczepić kota przeciwko herpeswirusowi oraz kaliciwirusowi. Koci katar – leczenie i diagnostyka Koci katar diagnozowany jest na podstawie charakterystycznych objawów oraz komercyjnych testów. Laboratoria weterynaryjne wykrywają zakażenie kocim katarem na dwa sposoby: hodując wirusa,za pomocą badania PCR. Oba testy są skuteczne, choć ich wyniki należy interpretować na podstawie obserwacji z badania klinicznego. Wiele kotów ma pozytywny wynik, nawet gdy wyglądają na zdrowe! Jest to spowodowane wcześniejszą ekspozycją na wirusa, dlatego pozytywny wynik nie zawsze wskazuje, że przyczyną problemu jest np. kaliciwirus. Fałszywie dodatnie wyniki pojawiają się także po niedawnych szczepieniach. Leczenie kociego kataru jest zawsze uzależnione od objawów klinicznych i problemów, które wykazuje konkretny pacjent. Infekcję obejmującą oczy można leczyć np. lekami aplikowanymi miejscowo. Na koci katar stosuje się: antybiotyki (w celu kontroli wtórnych infekcji bakteryjnych np. u kociąt),podawanie kroplówek,niesterydowe leki przeciwzapalne (obniżają gorączkę oraz zmniejszają ból jamy ustnej),suplementację L-lizyną, aminokwasem, który może pomóc zmniejszyć nasilenie choroby,niektóre probiotyki, które mogą mieć wpływ na skrócenie czasu trwania choroby. Jak walczyć z kocim katarem w domu? Koci katar zwykle można leczyć w domu, a wizyty u lekarza weterynarii połączyć z odpowiednią pielęgnacją chorego zwierzęcia! Co możesz zrobić? Kotu z zatkanym nosem może pomóc nawilżanie powietrza! Możesz kilka razy dziennie zabierać zwierzę do parnej łazienki na 10–15 zminimalizować podrażnienia spowodowane wypływami z oczu i nosa, warto wycierać wydzielinę wilgotną jamy ustnej oraz osłabiony węch mogą spowodować brak apetytu. Serwuj swojemu pupilowi silnie pachnące, miękkie i smakowite posiłki! By poprawić aromat, możesz delikatnie podgrzać karmę. Pamiętaj, że jeżeli Twój kot nie chce jeść przez dwa lub trzy dni, konieczna jest koty należy odizolować od innych osobników. Dzięki temu unikniesz dalszego rozprzestrzeniania się choroby. Czy moja rodzina jest zagrożona? Zakażenie górnych dróg oddechowych występujące u kotów jest zakaźne tylko dla innych przedstawicieli gatunku. Pamiętaj jednak, że niektóre z nich mogą być spowodowane lub powikłane przez bakterie, które bywają zaraźliwe dla ludzi. Zawsze przestrzegaj dobrych praktyk higienicznych ­i dokładnie myj ręce po kontakcie z chorym kotem. Koci katar to poważna choroba, która wyniszcza organizm zwierzęcia! Przebieg choroby doprowadza do spadku apetytu, silnego osłabienia, bólu, a nawet trudności w oddychaniu. Nigdy nie lekceważ objawów infekcji u swojego kota. Lekarz weterynarii pomoże zdiagnozować istotę problemu i wprowadzi właściwe leczenie. Myj ręce po kontakcie z chorym kotem. autor: lek. wet. Agnieszka Górecka Każdy, kto na co dzień zajmuje się kotami bądź z nimi pracuje, na pewno miał do czynienia z kocim katarem. Mówiąc „koci katar”, mamy na myśli chorobę wirusową charakteryzującą się objawami z górnych dróg oddechowych. Ta powszechna nazwa choroby wynika z najczęstszego jej objawu, czyli kataru – surowiczego lub surowiczo-krwistego wycieku z jam nosowych. Jednak zarówno objawy, jak i przebieg choroby mogą być bardzo różnorodne. W tym artykule omawiamy koci katar, czyli objawy i przyczyny tej choroby. Choroba najczęściej dotyczy młodych kociąt, szczególnie tych z niewykształconą odpornością. W etiologii podaje się wiele patogenów, jednak główną rolę odgrywają kaliciwirus i herpeswirus. Aby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego – mimo powszechnych szczepień – choroba ta wciąż zbiera duże żniwo oraz dlaczego jej objawy mogą powracać, warto scharakteryzować oba te patogeny. POLECAMY Kaliciwirus i herpeswirus – charakterystyka Kaliciwirus i herpeswirus występują powszechnie w środowisku kotów. Podaje się, że aż 80% kotów jest nosicielami i siewcami obu tych wirusów. Są to dwa zupełnie odmienne wirusy, jednak razem wywołują objawy kociego kataru. Kaliciwirusy (FCV) są bardzo zróżnicowane genetycznie, wyróżnia się obecnie ponad 100 ich szczepów. W środowisku kaliciwirus szybko mutuje, stąd choroba przez niego wywołana może mieć nieco zmienny obraz. Ponadto wśród kaliciwirusów są także obecne szczepy wysoce zjadliwe, wywołujące uogólnioną kaliciwirozę (VS-FCV), gdzie w wyniku wiremii dochodzi do niewydolności wielonarządowej. W przypadku tej jednostki chorobowej śmiertelność sięga aż 50–70%. W artykule skupię się jednak na kaliciwirusie jako patogenie wywołującym objawy z górnych dróg oddechowych. Należą do nich wysoka gorączka, ślinotok, wysięk z jamy nosowej oraz przejściowa kulawizna. Objawem dominującym w infekcji FCV są nadżerki i owrzodzenia w obrębie jamy ustnej. Głównie zlokalizowane są one na języku. Wirus może także wywołać kaliciwirusowe, przewlekłe zapalenie dziąseł i łuków podniebiennych. Jednak ta choroba (gingivitis/stomatitis) związana jest także z układem immunologicznym i ma bardziej skomplikowaną etiopatogenezę. Kaliciwirus jest bardzo długo stabilny w środowisku, jego żywotność sięga aż 28 dni. Jest to szczególnie ważne przy zwalczaniu infekcji w większych skupiskach kotów oraz przy dezynfekcji pomieszczeń. Obecnie rekomenduje się peroksymonosiarczan potasu oraz wzmocniony nadtlenek wodoru jako najlepsze środki dezynfekcyjne skierowane przeciwko temu patogenowi. Ponadto siewstwo wirusa ma charakter ciągły, co oznacza, że zarówno objawowy, jak i bezobjawowy kot sieje wirusami przez cały czas trwania choroby, a także po jej przechorowaniu. Należy tu podkreślić, że wiele kotów to tak zwani bezobjawowi siewcy. Najczęściej siewstwo kończy się w 30 dni od zakończenia objawów choroby. Opisano jednak przypadki kotów, gdzie trwało ono nawet kilka lat. Zarówno długa żywotność i stabilność wirusa w środowisku, jak i ciągłe siewstwo pozwalają na bardzo łatwą transmisję zarazka. Najczęściej wydalany jest wraz z wydzieliną z jamy nosowej, z jamy ustnej czy z worka spojówkowego. Do zarażenia może także dojść poprzez bezpośredni kontakt z zarażonym kotem. Herpeswirus (FHV) nie jest już tak zróżnicowanym genetycznie wirusem jak kaliciwirus. Jest relatywnie homogeniczny genetycznie. Wywołuje on jednak tak zwaną latencję herpeswirusa. Oznacza to, że w przebiegu choroby dochodzi do wbudowania wirusa w niektóre z komórek gospodarza, czyli kota. Mówiąc prościej – chory prawie na pewno będzie dożywotnim nosicielem zarazka. Dzieje się tak bowiem u 80–100% zainfekowanych wirusem kotów. Podobnie zjawisko występuje u ludzi w przypadku herpeswirusowej opryszczki na wardze. W trakcie latencji siewstwo nie jest stałe, tylko okresowe. Wydalanie wirusa zaczyna się po 4–11 dniach od zadziałania tak zwanego czynnika stresowego. Może nim być już niewielki spadek odporności, inna tocząca się w organizmie choroba, podanie niektórych leków (np. glikokortykosteroidów) czy stres (pojawienie się nowego zwierzęcia w domu, utrata właściciela itd.). Siewstwo trwa wtedy około 2 tygodnie i, co najważniejsze, nie muszą mu towarzyszyć żadne objawy. Oznacza to, że także w przypadku FHV obserwujemy bezobjawowych siewców. FHV wywołuje przede wszystkim zapalenie rogówki wraz z jej owrzodzeniem i zapaleniem spojówki. Często towarzyszą temu objawy z górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie zatok (rhinitis). W przebiegu choroby rzadziej występują owrzodzenia i zapalenie skóry, jamy ustnej czy objawy neurologiczne. Herpeswirus w środowisku żyje maksymalnie 18 h i jest bardzo wrażliwy na większość popularnych środków stosowanych w dezynfekcji. Siewstwo wirusa wraz z wydzielinami ze spojówki, jamy nosowej czy ustnej, jak wspomniałam, jest okresowe, związane ze zjawiskiem latencji. Objawy kociego kataru Objawy choroby zależą od rodzaju drobnoustrojów biorących w niej udział, a przede wszystkim od tego, który z wirusów dominuje. Najczęściej w trakcie przebiegu kociego kataru dochodzi do powikłania bakteryjnego bakteriami z grupy Bordetella bronchiseptica, ale także Staphylococcus spp. czy Eschericha coli. Chorobie często towarzyszą chlamydioza (Chlamydia felis) oraz mykoplazmoza (Mycoplasma spp.). Może być również wikłana wirusem syncytialnym, reowirusami, a nawet wirusem kociej białaczki. Koci katar to, inaczej mówiąc, choroba górnych dróg układu oddechowego wywoływana przez wiele różnych patogenów, w których dominującą rolę odgrywają kalici- i herpeswirus. Objawy są zatem niespecyficzne. Kichanie, ślinienie się, kaszel, gorączka, zaczerwienienie spojówek, apatia oraz wypływ surowiczy lub surowiczo-krwisty ze spojówek i/lub z jam nosowych. Przy dominacji FHV to przede wszystkim zapalenie worka spojówkowego oraz ostre zapalenie jam nosowych, co w konsekwencji prowadzi do ich nieżytu. Zapalenie zatok (rhinitis) może przejść w formę przewlekłą, co prowadzi do dysfunkcji nosa na całe życie. Replikacja wirusa powoduje erozję i owrzodzenie powierzchni błony śluzowej. Dochodzi tu do wieloogniskowej martwicy nabłonka oddechowego, a nawet do osteolizy kości nosowych. Objawia się to zaleganiem śluzu oraz wtórnym namnażaniem wielu bakterii i grzybów. Chore koty mają chroniczne zaburzenia oddychania, zalegania i nieżyt w jamach nosowych. Owrzodzenia rogówki objawiają się zaczerwienieniem oka, obrzękiem spojówki, wypływem z worka spojówkowego, a przede wszystkim bolesnością oka. Kot mruży oczy i ociera je łapami. Nieleczone owrzodzenie rogówki może doprowadzić nawet do wypływu i utraty gałki ocznej. Czy wiesz, że.. Kaliciwirus jest bardzo długo stabilny w środowisku, jego żywotność sięga aż 28 dni. Jest to szczególnie ważne przy zwalczaniu infekcji w większych skupiskach kotów oraz przy dezynfekcji pomieszczeń. Objawy kociego kataru z dominacją FCV objawiać się będą zapaleniem jamy ustnej, nadżerkami na języku oraz zapaleniem łuków podniebiennych i/lub gardła. Chory kot będzie obolały, smutny, mocno apatyczny. Z powodu silnej bolesności w jamie ustnej koty mają problem z pobieraniem posiłków, więc ich unikają. Dodatkowo, co jest dość charakterystyczne, nie myją się. W przebiegu choroby występuje wysoka gorączka. Co ciekawe, w kaliciwirozie może pojawić się naprzemienna, przejściowa kulawizna, która nie ma większego znaczenia klinicznego. Zapalenie oskrzeli i tchawicy oraz ciężkie zapalenie płuc to kolejne etapy choroby. Pojawiają się silne odkrztuszanie, kaszel, mogą towarzyszyć temu wymioty. Oddech staje się płytki i świszczący. Może pojawić się duszność. Koci katar jest szczególnie niebezpieczny dla młodych kociąt z nie w pełni wykształconym układem immunologicznym. To właśnie ta grupa kotów jest najwrażliwsza zarówno na zachorowanie, jak i na cięższy przebieg choroby. Nieleczony koci katar może doprowadzić do ciężkich powikłań, np. do utraty wzroku, niewydolności oddechowej, a nawet do zgonu. Po przechorowaniu kociego kataru kot nie nabiera odporności. Jeśli w infekcji miał udział FHV, to przechodzi on w formę latencji, o czym już wspomniałam. To właśnie ta cecha najczęściej opisywana jest przez właścicieli słowami „kot co roku na zimę ma katar” czy „on chorował jako młody kociak i tak mu już zostało, że często ma infekcje”. Objawy choroby mogą nawracać nawet co kilka miesięcy, ale też choroba może być w latencji przez kilka lat. Niełatwa diagnostyka Diagnostyka kociego kataru to przede wszystkim zespół objawów występujących u kota. Wywiad kliniczny, informacje o jego historii oraz miejscach, gdzie przebywał, są istotne. Na ten moment najlepszym i zalecanym badaniem potwierdzającym obecność FHV jest badanie PCR. Możliwa jest także izolacja wirusa, jednak badanie to ma mniejszą wrażliwość. Wymaz najczęściej pobiera się z błon śluzowych spojówki bądź z jamy nosowej, ustnej czy z gardła. Można także pobrać próbkę z rogówki, nie wolno jednak stosować wcześniej fluoresceiny i miejscowego znieczulenia, gdyż może to wpłynąć na zafałszowanie wyniku. Warto jednak zaznaczyć, że badanie PCR w przypadku FHV nie jest idealne i wiąże się z nim wiele wątpliwości. Dodatni wynik nie musi oznaczać faktycznego nosicielstwa, może tak być przy latencji wirusa, gdy herpeswirus nie będzie odpowiedzialny za aktualne objawy w gałce ocznej. Ponadto testy PCR mogą wykrywać antygeny szczepionkowe. Czułość i swoistość testów PCR różnią się w zależności od laboratorium i jego standaryzacji. Dodatni wynik może wcale nie mieć związku z chorobą. Także wynik fałszywie ujemny nie świadczy w 100% o braku FHV. Diagnostyka FCV – ze względu na bezobjawowe siewstwo oraz zmienność genetyczną wirusa – nie należy do najłatwiejszych. Badanie PCR może także mieć wynik fałszywie dodatni, jeśli kot otrzymał żywe szczepionki. Najlepszą metodą wydaje się być badanie RT-PCR. Izolacja wirusa jest także możliwą, lecz mniej polecaną metodą. Próbkę do badań pobiera się ze spojówki, z jamy ustnej, gardła lub z krwi. Dodatkowo w diagnostyce choroby pomocne są wymazy bakteryjne (z worka spojówkowego, jamy nosowej, gardła itd.) wykonane wraz z antybiogramem. Warto także wykonać posiew w kierunku Bordetella bronchiseptica, która bardzo często towarzyszy tej infekcji. Badanie morfologii oraz biochemii krwi będzie potrzebne w zależności od stanu i występujących objawów chorego pacjenta. Konieczne może być także wykonanie RTG klatki piersiowej czy rhinoskopii. Jak leczyć? Leczenie choroby jest przede wszystkim objawowe. Nie ma bowiem jednego leku przeciwwirusowego, który z sukcesem można by stosować w zwalczaniu kociego kataru. Jeśli występuje zjawisko latencji herpeswirusa, nie ma możliwości całkowitego wyleczenia kota. Czy wiesz, że.. Koci katar jest szczególnie niebezpieczny dla młodych kociąt z nie w pełni wykształconym układem immunologicznym. Nieleczony koci katar może doprowadzić do ciężkich powikłań, np. do utraty wzroku, niewydolności oddechowej, a nawet do zgonu. Koty w ciężkim stanie, będące w ostrej fazie choroby, wymagają przede wszystkim nawodnienia i ustabilizowania. Podaje się dożylnie elektrolity (najczęściej wraz z potasem). Stosuje się leki przeciwgorączkowe i niesteroidowe leki przeciwzapalne. Aktualnie lekiem przeciwwirusowym, który może być bezpiecznie stosowany w terapii ogólnej kotów, jest famcyklowir. Badania naukowe podają pozytywne wyniki terapii tym lekiem w zwalczeniu herpeswirozy. Warto go zastosować zarówno w ostrych, jak i przewlekłych stanach choroby. Z powodzeniem można go stosować w terapii chorób rogówki, w przewlekłym zapaleniu nosa i zatok. Niestety, problemem jest jego koszt, gdyż stosowany musi być w wysokich dawkach przez dłuższy czas. Podaje się go do miesiąca po zakończeniu objawów klinicznych choroby (famciklowir 90 mg/kg BID lub 40 mg/kg TID Należy tu wspomnieć, że leki z tej samej grupy, takie jak acyklowir czy valacyklowir, są wysoce toksyczne dla kotów. Na powstałe owrzodzenia rogówki należy wdrożyć odpowiednie krople do oczu o działaniu przeciwwirusowym. Zaleca się krople zawierające idoksurydynę 1% (1 kropla stosowana co 2–3 h przez pierwsze 2 doby, kolejno co 4–5 h) lub krople zawierające cydofowir 0,5% (1 kropla 2 x dziennie). Krople te jednak są trudno dostępne, dlatego obecnie zaleca się stosowanie kropli zawierających tryflurydynę (1 kropla co 1 h w 1 dobie, kolejno co 4–5 h). Warto podkreślić, że zakrapianie oczu w przypadku FHV należy rozpocząć jak najszybciej. Można także podawać krople o działaniu przeciwzapalnym. Nie poleca się jednak stosować glikokortykosteroidów. Coraz częściej w leczeniu owrzodzeń rogówki stosowana jest miejscowo surowica. Należy także pamiętać o zabezpieczeniu oka – w tym celu na pierwsze dni terapii warto założyć kołni... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Animal Expert" Dostęp do wszystkich archiwalnych numerów czasopisma w wersji elektronicznej Zniżki na konferencje i szkolenia ...i wiele więcej! Sprawdź

krople do oczu na koci katar